PPSz (pistolet pulemiot Szpagina) wz.41

Potocznie nazywany: „pepeszą”. Radziecki pistolet maszynowy kaliber 7,62 mm. Skonstruowany w 1940 roku, wprowadzony na uzbrojenie Armii Czerwonej od 1941 roku. Pistolet maszynowy PPSz-41 działał na zasadzie odrzutu zamka swobodnego. Zasilany z bębnowego magazynka o pojemności 71 nabojów lub pudełkowego łukowego magazynka o pojemności 35 nabojów, i łukowych o pojemności 32 naboje. Do końca II wojny światowej wyprodukowano ich ponad 5,5 miliona.

Co ciekawe „pepesz” używali w czasie II wojny światowej także Niemcy. W pierwszych miesiącach wojny radziecko-niemieckiej w 1941 r. Wehrmacht zdobył olbrzymie ilości uzbrojenia radzieckiego. Gdy zaczęło brakować amunicji radzieckiej, Niemcy zaczęli dostosowywać zdobyczne „pepeszę” do strzelania amunicją Parabellum kal. 9 mm.

PPSz był na wyposażeniu utworzonej w ZSRR pod patronatem komunistów I i II Armii Wojska Polskiego. W latach 1950-53 w Polsce podjęto produkcję „pepesz”. Szacunkowo wyprodukowano ich ok. 111 tys. sztuk. Na zdjęciach egzemplarz wyprodukowany w Radomiu (cyfra 11 oznacza fabrykę). Pistolet maszynowy Szpagina produkowano także w Chinach jako Type 50, Jugosławii pod oznaczeniem M-49, Korei Północnej - jako Model 49), Iranie - Model 22, na Węgrzech jako 48M.

Broń znakomicie sprawdzała się w walkach na bliskie odległości: w walkach ulicznych, w okopie – powstał nawet prototyp z wygiętą lufa, która miała ułatwiać żołnierzom prowadzenie ognia z ukrycia.

Kaliber 7,62 mm  Nabój 7,62 × 25 mm T

T Długość 828 mm  Długość lufy 243 mm

Magazynek bębenkowy - 71 szt., łukowy - 35 szt.

Masa broni 4,15 kg (z magazynkiem łukowym) 5,40 kg (z magazynkiem bębnowym)

Szybkostrzelność praktyczna 30 - 70 do 100 strz/min.