Ciężki karabin maszynowy Maxim wz. 1910

Ciężki karabin maszynowy kalibru 7,62 mm. W nomenklaturze wojskowej określa się go jako  zespołową bronią samoczynną, ze względu na dużą szybkostrzelność, lufa była chłodzona wodą. Mechanizm spustowy umożliwiał prowadzenie tylko ognia ciągłego dlatego Maxim zasilany był taśmą z 250 nabojami. Broń została skonstruowana  przez Brytyjczyka Hirama Maxima. W 1897 r. armia rosyjska zakupił niewielką ilość Maxim-ów a po wojnie rosyjsko-japońskiej (1905 r.) zakupiono licencje na ich produkcję.

Maxim produkowany w Rosji przeszedł szereg modyfikacji, jego produkcję  rozpoczęto   produkcję w 1912 r. Stał się podstawowym ckm-em w armii carskiej w czasie I wojny światowej (1914-1918)  a następnie w bolszewickiej w czasie wojny domowej w Rosji. W okresie międzywojennym (1919-1939) opracowano jego odpowiedniki: MT wz. 1925  jako lekki karabin maszynowy i PW-1 wz. 1928  jako lotniczy karabin maszynowy. W tym okresie Maxim przeszedł kolejne usprawnienia: zamontowano podstawę kołową, wprowadzono cięższą amunicję (zwiększając tym zasięg). Jego produkcja była skomplikowana , całość była frezowana, elementy  wyrabiane  były  do konkretnego egzemplarza co sprawiało że były nie kompatybilne z innymi egzemplarzami. W 1939  został zastąpiony przez ckm DS-39 konstrukcji Diegtiariowa. W 1941 r. wznowiono produkcję Maxima a zakończono ją w 1945 r. po wprowadzeniu nowego ckm-u SG-34.

Dane techniczne.

Kaliber: 7,62 x 54 R mm, szybkostrzelność teoretyczna: 600 strzałów/min, waga: 64,5 kg (na podstawie), długość: 1067 mm, zasięg:1200 m