Ręczny Karabin Maszynowy DP-28

Ręczny karabin maszynowy konstrukcji Wasilija Alieksiejewicza Diegtiariowa. W 1923 Diegtiariow rozpoczął konstruowanie własnego ręcznego karabinu maszynowego, który po testach pod koniec 1926 roku przyjęto w 1927 na uzbrojenie Armii Czerwonej pod oznaczeniem DP (Diegtiariow piechotnyj). Taka jest oficjalna nazwa tej broni. Źródła zachodnie zaczęły jednak na podobieństwo do swojego systemu wprowadzać do nazwy rok oficjalnego przyjęcia modelu. Ponieważ był to rok 1927 w konsekwencji powstała nazwa DP-27. A ponieważ na uzbrojenie wszedł w 1928 roku to można też spotkać oznaczenie DP-27/28.Konstrukcja ta postawiła Diegtiariowa wśród czołowych radzieckich konstruktorów broni strzeleckiej. DP, wyróżniający się charakterystycznym magazynkiem talerzowym, zwany potocznie diegtariewem, był podstawowym rkm-em armii radzieckiej oraz oddziałów LWP podczas II wojny światowej. Na bazie rkm-u DP Diegtiariow opracował lotniczy karabin maszynowy DA z 1928 (dla strzelców-obserwatorów), następnie w wariancie podwójnie sprzężonym DA-2. Znacznie szerzej rozpowszechniony stał się czołgowy karabin maszynowy DT z 1929 roku (Diegtiariow tankowyj), stanowiąc uzbrojenie radzieckich czołgów do lat powojennych.

DP jest bronią zaliczaną do klasy lekkich karabinów maszynowych (podobnie jak niemiecki MG-34 czy też angielski Bren) strzelającą nabojami karabinowymi z łuskami z wystającą kryzą typu 7,62x54mmR (używaną również w karabinach powtarzalnych Mosin) wprowadzoną na uzbrojenie Związku Radzieckiego w 1928 roku. DP był tani i łatwy w produkcji – wczesne modele zawierały mniej niż 80 części i mogły być wykonywane nawet przez niewykwalifikowanych robotników. Było to m.in. przyczyną różnic w szczegółach pomiędzy egzemplarzami pochodzącymi od różnych wytwórców.

Broń ta była znana z odporności na zanieczyszczenia. W testach była zanurzana w piasku i błocie a następnie bez problemów oddawała co najmniej 500 wystrzałów. Głównym niedostatkiem DP był słaby dwójnóg nie wytrzymujący ostrego się z nim obchodzenia co powodowało jego złamania. Również magazynek talerzowy na 47 lub 49 nabojów, zasilający broń z góry miał zbyt małą pojemność wymaganą do utrzymywania ognia ciągłego przez dłuższy czas w porównaniu do zasilania taśmowego. Ciepło od nagrzewającej się lufy było częstą przyczyną niesprawności broni z powodu utraty właściwości sprężyny powrotnej wynikającej z bliskości rozgrzanej lufy.