Ciężki karabin maszynowy wz. 30 Browning

Kolejnym etapem ujednolicania uzbrojenia używanego przez Wojsko Polskie w okresie II Rzeczypospolitej (1918-1939) było ogłoszenie w 1927 r. konkursu na wybór ciężkiego karabinu maszynowego. Zgłoszono konstrukcje amerykańskiego Browninga, czechosłowackiego Schwarzlose-Janecek wz.07/12/27 oraz angielskiego Vickersa wz. 09/27. Po przeprowadzonych próbach wybór padł na Browninga wz. 1917. Zapadła decyzja o zakupie licencji okazało się jednak, że producent firma Colt nie opatentowała broni w Polsce. Na podstawie  posiadanych egzemplarzy w Biurze Studiów Fabryki Karabinów w Warszawie wykonano całą dokumentację rysunkowo-techniczną. Wprowadzono zmiany m.in. dostosowano karabin do amunicji kal. 7.92 mm, używanej w Wojsku Polskim, opracowano własną podstawę i dostosowano do strzelania przeciwlotniczego. Do wybuchu II wojny światowej wyprodukowano ok. 8.000 sztuk. W 1938 r. za pośrednictwem Grecji sprzedano go wojskom republikańskiej Hiszpanii – 500 szt. ckm wz. 30.     We wrześniu 1939 r. ckm używano do obrony przeciwlotniczej. Każda  polska dywizja piechoty posiadała 132 szt. ckm-u, który był podstawową bronią piechoty, kawalerii oraz pojazdów pancernych. Montowany był w czołgach Vickers E i 7 TP. Stanowił również podstawowe uzbrojenie fortyfikacji bojowych. Egzemplarz znajdujący się zbiorach Muzeum im. Orła Białego nie posiada podstawy i jest depozytem z Muzeum Ziemi Sochaczewskiej i Bitwy nad Bzurą. 

Dane techniczne: Kaliber: 7,92 mm  Długość całkowita (z lejkiem): 1200 mm  Długość lufy: 720 mm  Masa z wodą: 21 kg  Masa bojowa z podstawą: 65 kg  Szybkostrzelność teoretyczna: 600 strz./min  Szybkostrzelność praktyczna: 400-450 strz./min.  Taśma parciana: 330 naboi  Obsługa: 7 osób