Please ensure Javascript is enabled for purposes of website accessibility

Encyklopedia

Ciężki karabin maszynowy wz. 30 Browning

ckm wz. 30 Browning ckm wz. 30 Browning

Kolejnym etapem ujednolicania uzbrojenia używanego przez Wojsko Polskie w okresie II Rzeczypospolitej (1918-1939) było ogłoszenie w 1927 r. konkursu na wybór ciężkiego karabinu maszynowego. Zgłoszono konstrukcje amerykańskiego Browninga, czechosłowackiego Schwarzlose-Janecek wz.07/12/27 oraz angielskiego Vickersa wz. 09/27. Po przeprowadzonych próbach wybór padł na Browninga wz. 1917. Zapadła decyzja o zakupie licencji okazało się jednak, że producent firma Colt nie opatentowała broni w Polsce. Na podstawie  posiadanych egzemplarzy w Biurze Studiów Fabryki Karabinów w Warszawie wykonano całą dokumentację rysunkowo-techniczną. Wprowadzono zmiany m.in. dostosowano karabin do amunicji kal. 7.92 mm, używanej w Wojsku Polskim, opracowano własną podstawę i dostosowano do strzelania przeciwlotniczego. Do wybuchu II wojny światowej wyprodukowano ok. 8.000 sztuk. W 1938 r. za pośrednictwem Grecji sprzedano go wojskom republikańskiej Hiszpanii – 500 szt. ckm wz. 30.     We wrześniu 1939 r. ckm używano do obrony przeciwlotniczej. Każda  polska dywizja piechoty posiadała 132 szt. ckm-u, który był podstawową bronią piechoty, kawalerii oraz pojazdów pancernych. Montowany był w czołgach Vickers E i 7 TP. Stanowił również podstawowe uzbrojenie fortyfikacji bojowych. Egzemplarz znajdujący się zbiorach Muzeum im. Orła Białego nie posiada podstawy i jest depozytem z Muzeum Ziemi Sochaczewskiej i Bitwy nad Bzurą. 

Dane techniczne: Kaliber: 7,92 mm  Długość całkowita (z lejkiem): 1200 mm  Długość lufy: 720 mm  Masa z wodą: 21 kg  Masa bojowa z podstawą: 65 kg  Szybkostrzelność teoretyczna: 600 strz./min  Szybkostrzelność praktyczna: 400-450 strz./min.  Taśma parciana: 330 naboi  Obsługa: 7 osób