Karabin Lee Enfield Mod. No 1 MK III

Kolejny karabin znajdujący się w zbiorach Muzeum im. Orła Białego w Skarżysku, którego historia powstania sięga  końca XIX w. W listopadzie 1895 roku przyjęto do uzbrojenia karabin .303, Rifle, Magazine, Lee-Enfield (MLE). W następnym roku do uzbrojenia przyjęto karabinek Lee-Enfield Cavalry Carbine Mk I (LEC). Zastąpiły one karabiny Lee-Metford, które były powtarzalne, zasilane magazynkiem pudełkowym, posiadały zamek czterotaktowy ale nabój był elaborowany (napełniany) czarnym prochem. Po wprowadzeniu naboju elaborowanego korodytem (gatunek prochu bezdymnego) lufy tych karabinów ulegały szybkiemu zużyciu. Lee-Eneefieldy były trwalsze i swój chrzest bojowy przeszły podczas wojny burskiej (1899-1902). Okazało się, że karabinek ma za mały zasięg a karabin jest za długi i nieporęczny. W 1907 przyjęto na uzbrojenie armii brytyjskiej model widoczny na zdjęciu, który z niewielkimi modyfikacjami był używany podczas I i II wojny światowej.  W 1954 roku państwa należące do Paktu Północnoatlantyckiego wprowadziły jednolity standardowy nabój 7.62 mm, zaradni Brytyjczycy zaczęli dostosowywać  Lee-Enfieldy do nowego naboju. Po II wojnie światowej w Indiach kontynuowano produkcje karabinu pod nazwą: Ishapore 2A1  do lata 80.-tych XX w. Broni tej używali żołnierze Polskich Sił Zbrojnych w Anglii i  II Korpusu gen. Wł. Andersa. Ocenia się, że łącznie wyprodukowano około 14 milionów karabinów Lee-Enfield wszystkich wersji.

Dane techniczne: kaliber – 7.7 mm, długość lufy – 640mm, długość karabinu – 1132mm, masa – 3.96kg, magazynek - wymienny dwurzędowy na 10 naboi