Armata przeciwlotnicza KS-19 wz. 1949

Należała do nich słynna niemiecka armata przeciwlotnicza 8,8 cm Flak 18 zwana potocznie „osiemdziesiątką ósemką”. Miała służyć do obrony przeciwlotniczej ale w sytuacjach kryzysowych skutecznie przebijała pancerze ciężkich czołgów. Podobne zalety ma radziecka 100 mm armata przeciwlotnicza KS-19. Nie odegrała takiej roli jak armata niemiecka, gdyż w czasie gdy weszła na uzbrojenie, główną rolę w obronie przeciwlotniczej na dużych wysokościach zaczęły odgrywać rakiety przeciwlotnicze.

Armata przeciwlotnicza KS-19 M2 konstrukcji Ł. W. Julienne, produkowana była w ZSRR od 1948 r. Przeznaczona była do zwalczania celów lecących na wysokości 7-8 km, również do zwalczania celów naziemnych. Współpracowała z przyrządami kierowania PUAZO i radarami SON-4, Son 9, Son 9A.

W latach 60. ubiegłego stulecia używana była w armiach Układu Warszawskiego. Armata KS-19 służy do zwalczania celów lecących na dużych pułapach. Zwalczanie ich może odbywać się w trybie autonomicznym, przy wykorzystaniu celownika w który wyposażone jest działo, ale preferowane jest korzystanie z danych wypracowanych poprzez przelicznik artyleryjski na podstawie wskazań radaru.

Z działami KS-19 mogą współpracować przeliczniki PUAZO-4, PUAZO-6/19, PUAZO-6/19M i PUAZO-7. Jako radarów najczęściej używa się stacji SON-4 (oznaczonej w kodzie NATO: Whiff), SON-9/SON-9A (w kodzie NATO: Fire Can). Prócz tego armatom tego typu zazwyczaj towarzyszył dalmierz, najczęściej typu D-49. Od wersji KS-19M2 możliwe jest również zwalczanie celów naziemnych.

Dane techniczne:

Kaliber: 100 mm

Donośność pionowa: 12700-15400 m

Donośność pozioma: 21000 m

Długość lufy: 6,07 m

Szerokość: 2,35 m

Szybkostrzelność: 10-15 sztrz./min

Masa: 9350 kg (bojowa), 9450 kg (marszowa)

Obsługa: 7-15 osób